Een krans van groene blaadjes en fleurige bloemen bestemd voor het altaar ligt klaar. Voordat we naar binnen kunnen moet eerst alles nog even worden klaargezet. De krans wordt geplaats in het midden van de ruimte, op een prachtig kleed. In het hart van de krans komt een pot van keramiek, er omheen kaarsjes, wierook, edelstenen en beeldjes die symbool staan voor schoonheid en kracht.
Een vrouw slaat ritmisch op een sjamanentrommel, het is de enige constante factor. Verder heerst er complete chaos want iedereen moet zijn schoenen uit doen alvorens in een cirkel om het altaar plaats te nemen op een meditatiekussen. Vrouwen lopen door elkaar heen, praten, zoeken een plekje voor hun spullen, gaan ergens zitten en wisselen dan toch weer van plek. Er komen nog meer vrouwen binnen, de kring moet groter. Op de achtergrond worstelt de organisatie met het geluid dat niet af wil spelen en er komt een technische jongen bij die de muziek aan de praat krijgt. Dan gaat de sjamanentrommel over in de rustgevende klanken van de meditatiemuziek die nu op de achtergrond speelt. Er wordt om stilte gevraagd en toen was er rust, kort onderbroken door nog een paar vrouwen die nog even snel naar binnen glippen en een plekje zoeken, de kring moet nog groter dus staan we allemaal weer op en dan kunnen we eindelijk beginnen.
Ik voel me vaak meer op mijn gemak in de ordelijke en overzichtelijke wereld van de mannen dan tussen chaotische en onrustige vrouwen. Mars versus Venus. Deze vrouwencirkel is nieuw voor mij en ligt buiten mijn comfortzone. Ook al is elke vrouw binnen de cirkel gelijkwaardig en kunnen we op een veilige, beschermende manier ons met elkaar verbinden en onze kwetsbaarheid en kracht laten zien, ik ben nog altijd een beetje wantrouwend.
Na een paar ademhalingsoefeningen om te aarden noemen we één voor één onze naam en daarna twee woorden. Het eerste woord beschrijft hoe we ons van binnen voelen op dit moment en het tweede woord hoe we ons voelen te midden van de groep. Ik voel me krachtig op mijn meditatiekussentje maar ongemakkelijk binnen deze cirkel van vrouwen.
Vervolgens gaan we op vrolijke muziek bewegen en geeft de sjamanentrom het ritme aan. We bewegen rondom het altaar eerst met de ogen dicht zodat je je lichaam echt kunt voelen en daarna maken we contact met de andere vrouwen door elkaar recht in de ogen te kijken, je naam te zeggen en de woorden 'ik ben een vrouw en herken de vrouw in jou'. Sensueel en sierlijk beweegt mijn lichaam als vanzelf rondom het altaar naar de volgende vrouw in deze sisterhood.
Staand maken we daarna een cirkel met de armen om elkaar heen en de heupen tegen elkaar. De onbekende vrouw links van mij huilt en heeft het heel moeilijk. Ik troost haar door met mijn hand even over haar rug te wrijven, terwijl de cirkel zachtjes van links naar rechts heen en weer wiegt. Ik voel haar verdriet, houd haar nog steviger vast en voel dat ze haar lichaam laat rusten op mijn arm. Als de cirkel weer verbroken is beschrijven we met één woord hoe we in de cirkel stonden. Ik noem het woord 'steun'. De vrouw links van mij noemt 'dankbaarheid'. We kijken elkaar aan en omhelzen elkaar stevig en ik fluister 'het komt goed'. Ik ken jouw naam niet en weet niet wat je hebt meegemaakt. Ik weet wel dat ik je de steun heb kunnen bieden die je nodig had en koester dit moment.
Onwennig stapte ik hier een uur geleden naar binnen en diep geraakt door wat er zich in deze vrouwencirkel ontvouwde stap ik met nieuwe energie weer naar buiten. Deze eeuwenoude traditie creëert niet alleen een diepere verbinding met andere vrouwen maar ook met de liefde in jezelf, ze werkt helend en transformeert chaotische energie in een enorm krachtige lichtbundel van wijsheid, liefde en compassie.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties