Kintsugi-blog

Het huis ligt verborgen tussen de bomen. Binnen mag niet gefotografeerd worden. De stenen vloer is nog hetzelfde en ik herken het patroon van de tegels uit de zwart wit film. Wat eens een vruchtbare en vreugdevolle kraamkliniek was, werd tijdens het communistische regime van dictator Enver Hoxha een huis waar onschuldige mensen werden afgeluisterd, vervolgd, ondervraagd, gemarteld en tot de dood veroordeeld. De bladeren van de bomen ritselen, alsof stemmen die tot zwijgen zijn gebracht, zachtjes fluisteren over de gruwelen die ze hebben meegemaakt. Het huis met de bladeren is nu een indrukwekkend museum in Tirana waar onze reis door Albanië en Noord Macedonië begint.

Het atelier is gevestigd in een gedeeltelijk open schuur aan de rand van Delft. Buiten staan hoge tafels klaar waar we al staand aan gaan werken. In een hoek liggen verschillen stukken speksteen uitgestald en mijn oog valt gelijk op een groene, min of meer ronde steen met een gat erin. Stenen hebben altijd al een bepaalde aantrekkingskracht op mij gehad en van over de hele wereld heb ik stenen meegenomen naar huis. Dit keer ga ik het stuk steen zelf bewerken en na de uitleg pak ik twee vijlen en begin ik aan mijn infinity project. De lerares noemt het inside out, omdat er geen begin en geen einde is en je dus continue van binnen naar buiten werkt en andersom. Mooie symboliek ook inside out, want door iets te doen wat je leuk vindt, geef je gelijk ook een stukje van jezelf bloot. 

Wie zien vaak als een berg op tegen veranderingen, ook al weten we dat er iets moet veranderen in ons leven. In beweging komen, gewoonweg beginnen. We willen wel maar doen het niet. Hoe komt dat? 

Door de donkere tunnel loop ik naar boven en sta dan plotseling in het licht voor het unieke, 360° Panorama van Scheveningen en Den Haag gemaakt door Hendrik Willem Mesdag en enkele assistenten, waaronder zijn vrouw Sientje. Het is 1881 als hij dit vergezicht over de Noordzee en de duinen schildert, met bijzondere details voor de oplettende kijker. Zo schilderde hij tussen de bomschuiten zijn vrouw Sientje, met schildersezel onder een witte parasol, in plaats van een handtekening te plaatsen onder het schilderij en als je goed kijkt zie je ook de cavalerie en een moeder met dochter die toekijken vanachter het hek, onderaan de duinen. De schoonheid van een schilderij zit voor mij vaak in de verrassende details.

De zomervakantie is bij uitstek geschikt om eens een tijdje offline te gaan. Toch vinden we het nog steeds moeilijk om de telefoon wat langer weg te leggen en even iets minder bereikbaar te zijn, terwijl een korte detox periode juist goed is voor je mentale gezondheid. Bovendien kom je er dan achter in welke mate je afhankelijk bent van je telefoon en hoeveel tijd je er per dag aan besteed. We zijn altijd bang om iets te missen en elke keer als je telefoon iets van zich laat horen krijg jij een stress reactie. Het altijd maar bereikbaar moeten zijn drukt een grote stempel op jouw welzijn want het brengt vooral veel onrust met zich mee in de vorm van prikkels die de hele dag ongecontroleerd binnen komen. Je staat dus altijd 'aan'. 

Ik sta nog wat onwennig op mijn supboard. Mijn lichaam moet nog even de balans zien te vinden tussen vallen en blijven staan. Het is een subtiel evenwicht tussen dynamiek en onbeweeglijkheid, net als de bomen. Ze staan altijd op dezelfde plek maar bewegen mee met de wind. Een zekere souplesse heb je dus als boom nodig om niet om te vallen en deze souplesse heb ik ook nodig om te kunnen suppen. Ik zet mijn voeten iets verder uit elkaar, recht mijn rug en peddel. Langzaam beweeg ik door het water over de Nieuwkoopse Plassen, naar smalle riviertjes vol met  prachtige, witte waterlelies en wuivend riet. Een verkoelend briesje begeleid ons over het water en zorgt ervoor dat deze  tropische dag net iets minder warm en benauwd aanvoelt.