Kintsugi-blog

Het licht is gedempt en er branden kaarsen. Een subtiele geur van wierook vult de ruimte met rustige meditatie muziek op de achtergrond. Ik lig comfortabel en warm onder een dekentje, benieuwd naar wat komen gaat. De begeleidster legt uit wat ze gaat doen en vraagt wie er al eens eerder een klankschaal sessie heeft gedaan. Op één na doen we dit allemaal voor de eerste keer. Een klankschaal sessie kan allerlei emoties oproepen en sommige mensen kunnen het als overweldigend ervaren. De begeleidster legt uit dat de schalen op je hart, buik en benen worden geplaatst maar dat de trillingen bij het hart heftige reacties kunnen veroorzaken, zeker als je dit voor de eerste keer doet. Je kan er dus voor kiezen alleen buik of benen te doen of dat de schalen niet op je lichaam geplaatst worden maar erboven. 

Samen met een bewoner in een rolstoel, sta ik aan de start van de Spierdaagse, een evenement om geld in te zamelen voor het Prinses Beatrix Spierfonds, een stichting die zich inzet voor mensen met een spierziekte. Bijna alle deelnemers zitten in een rolstoel en kunnen dus zelf niet meer lopen. Sommigen hebben een spierziekte, anderen een beroerte gehad waardoor ze gedeeltelijk of geheel verlamd zijn. Als vrijwilliger help ik mee om deze mensen te laten deelnemen aan een jaarlijks terugkomend evenement waarbij ze gedurende vier dagen, plezier, muziek, aanmoediging, een beloning, een versnapering en gezellig samen buiten zijn. Op de laatste dag is er nog een blarenbal, een feestelijke afsluiter.

Het kostbaarste wat je in je leven kunt bezitten is een goede gezondheid. Maar wat bedoelen we precies met gezondheid? Meestal gaan we er vanuit dat als we gezond zijn, dat wil zeggen wel zijn, we dus niet ziek zijn. Echter omvat je gezondheid meer dan alleen je lichamelijke gesteldheid. Het gaat niet alleen om een goede conditie of fit zijn maar ook om geestelijk en maatschappelijk  welzijn. Lekker in je vel zitten, emotionele stabiliteit, je geliefd en gewaardeerd voelen, geluk en vreugde ervaren, een doel in het leven hebben, iets bijdragen aan de samenleving.

Na weken voorbereiden kom ik aan in Berlijn. De laatste week heb ik vooral veel rust gehouden, dat is bevorderlijker voor het resultaat dan meer kilometers maken. Door de spanning en het vroege opstaan heb ik hoofdpijn en mijn vriendin is verkouden. Op de tafel ligt alles wat we onderweg nodig hebben: repen, waterzak, petje, headlight, reflecterend vestje, (zonne)bril, warme jas, t-shirt met lange mouwen, regenponcho, papieren zakdoekjes, beker en bestek, Wandelwol, EHBO, extra sokken, powerbank, telefoon en wat kleingeld. Er zijn hulptroepen ingeschakeld die eten komen brengen onderweg bij 25, 46 en vlak voor de 70 kilometer. Bij 46 kilometer komt er ook een tas met warme en droge kleren mee, zodat we kunnen wisselen indien nodig, voordat we de nacht ingaan. 

Je hebt het vast wel eens gemerkt. Als je samen wandelt dan stap je al pratend de kilometers moeiteloos weg en heb je zonder dat je er erg in hebt alweer twintig of dertig kilometer gelopen en als je alleen wandelt heb je soms het gevoel dat je al uren onderweg bent maar ben je nog niet eens op de helft. Toch loop je waarschijnlijk in beide gevallen even hard. Samen wandelen pakt dus voordelig uit op de lange afstand, mits je in hetzelfde tempo loopt. 

Krachtig zet ik de ene voet voor de andere en glijdt het landschap aan mij voorbij. Blauwe luchten, wolkenvelden, felle zon, regen, vogels die fluiten, bospaden, weilanden, water, nog meer water, pijlen en bordjes, een vlinder die fladdert, koffie en soep, boterbloemen, lammetjes, waterplassen, natte voeten. Gedachten die komen en gaan. Gesprekken. Heel veel diepe, bijzondere en mooie gesprekken. Mijn wandeltempo ligt hoger nu, gemiddeld tien minuten per kilometer.