Lees hier elke week een nieuw Kintsugi-blog over zingeving, zinbeleving en wat een wandelcoach voor jou kan betekenen.
De klanken die uit de viool komen zijn licht en vrolijk. Hij speelt opvallend goed en hoort in mijn ogen niet op straat te spelen maar op een podium te staan. Een meisje geeft hem een gele roos omdat ze geen kleingeld heeft en krijgt een glimlach terug, die meer zegt dan duizend woorden. Een lief gebaar, het bestaat nog.
Het water is zo helder dat ik hem vanaf de boot zie jagen. Snel schiet hij onderwater heen en weer op zoek naar voedsel. Even verderop de reden, een jonge fuut, veilig bij moeder tussen de veren. Sierlijk glijdt ze door het water, pronkend met de kleine op haar rug, richting het mannetje die weer bovenwater is gekomen met vis. Dit tafereel speelt zich al een paar dagen af voor mijn boot.
La Dolce Vita, de beroemde film uit 1960 met Anita Ekberg en Marcello Mastroianni brengt mij naar de Trevifontein. Hoe dichter ik in de buurt kom, hoe meer mensen er zijn. Hordes toeristen, overal groepen, Rome wordt onder de voet gelopen. De fontein ziet er net zo uit als in de film, maar baden zoals Anita Ekberg is geen optie, je mag zelfs niet op de rand zitten. Wel werp ik een paar muntjes in de fontein, je weet maar nooit, voordat ik de ergste meute rondom weer verlaat en even later in de rij sta voor een ijsje.
Al van jongs af aan heb ik een fascinatie gehad voor oude culturen. De Grieken, het Romeinse Rijk, Byzantium en de piramides in Egypte. Waar dat vandaan kwam weet ik niet, het zat gewoon in mij. Zolang als ik me kan herinneren wilde ik gaan reizen, vreemde oorden ontdekken, mezelf onderdompelen in een andere cultuur en al die prachtige werelderfgoed schatten die ik kende uit de boeken met eigen ogen zien en bewonderen en dat heb ik ook gedaan en doe ik nog steeds.
Het licht is gedempt en er branden kaarsen. Een subtiele geur van wierook vult de ruimte met rustige meditatie muziek op de achtergrond. Ik lig comfortabel en warm onder een dekentje, benieuwd naar wat komen gaat. De begeleidster legt uit wat ze gaat doen en vraagt wie er al eens eerder een klankschaal sessie heeft gedaan. Op één na doen we dit allemaal voor de eerste keer. Een klankschaal sessie kan allerlei emoties oproepen en sommige mensen kunnen het als overweldigend ervaren. De begeleidster legt uit dat de schalen op je hart, buik en benen worden geplaatst maar dat de trillingen bij het hart heftige reacties kunnen veroorzaken, zeker als je dit voor de eerste keer doet. Je kan er dus voor kiezen alleen buik of benen te doen of dat de schalen niet op je lichaam geplaatst worden maar erboven.
Samen met een bewoner in een rolstoel, sta ik aan de start van de Spierdaagse, een evenement om geld in te zamelen voor het Prinses Beatrix Spierfonds, een stichting die zich inzet voor mensen met een spierziekte. Bijna alle deelnemers zitten in een rolstoel en kunnen dus zelf niet meer lopen. Sommigen hebben een spierziekte, anderen een beroerte gehad waardoor ze gedeeltelijk of geheel verlamd zijn. Als vrijwilliger help ik mee om deze mensen te laten deelnemen aan een jaarlijks terugkomend evenement waarbij ze gedurende vier dagen, plezier, muziek, aanmoediging, een beloning, een versnapering en gezellig samen buiten zijn. Op de laatste dag is er nog een blarenbal, een feestelijke afsluiter.
