"Als de Waal uit het zicht is, stroomt de verbeelding." (Twan Niesten - Walk of Wisdom)

Reisgenoten

Na een paar extra kilometers van het pad naar de B&B en weer terug, ben ik weer bij het eindpunt van gisteren en start de route vanaf het zweefvliegveld richting de Overasseltse- en Hatertse Vennen, een prachtig natuurgebied. Mijn zelfvertrouwen komt langzaam terug met elke stap die ik zet want ik ben goed zoals ik ben, ook al voldeed ik niet aan zijn wensenlijstje. Het lapje dat ik achterlaat in de lapjesboom symboliseert mijn verdriet en hiermee ben ik klaar voor een nieuw begin. 

Vlak voor restaurant Walrick kom ik Linda weer tegen en we kletsen samen bij over onze ervaringen op de Walk of Wisdom. Na de lunch begint het een beetje te regenen en doe ik al vrij snel mijn rugzak weer op en loop alleen richting Velp. Ik heb nog aardig wat kilometers te gaan tot het Emmaus Klooster, waar ik zal overnachten. 

Door de regen kan ik mijn leesbril niet op (en dus het boekje niet lezen) en volg daarom de markering langs het pad dat gelukkig goed staat aangegeven. Voor mij loopt een stelletje en ik loop er een tijdje achteraan. Als ik ze inhaal raken we aan de praat en even later komen we bij het Mariakapelletje waar het logboek voor de pelgrims ligt en waar Anja, die ik tijdens de wandelcoach opleiding heb leren kennen, toevallig ook zit. We zijn tegelijk gestart. Voor het stelletje zit de etappe van die dag er bijna weer op en ze lopen verder tot het punt waar hun auto staat en komen morgen weer terug.

Samen met Anja loop ik door naar Grave waar zij overnacht. Dit schilderachtige vestingstadje herken ik van de Vierdaagse en onderweg er naar toe hebben we de tijd om even bij te kletsen. Na historisch Grave loop ik de laatste kilometers alleen verder naar Velp, nog steeds door de regen en de blubber met tegenwind. Ik bedenk mij door deze ontmoetingen hoezeer ik het contact gemist heb met mensen de afgelopen winter. Hoe groot de eenzaamheid is geweest, thuiswerken op de boot in een nieuwe stad. 

Wandel uit je hoofd

Ik wandel op verschillende manieren. Tijdens een wandelcoachsessie staat de coachvraag van mijn coachee altijd centraal, gebruik ik de natuur voor oefeningen en ligt de nadruk niet zozeer op het wandelen zelf, het gaat dus niet om de kilometers, maar om het behalen van meer welbevinden voor de coachee.

Als ik een wandelreis of camino begeleid dan heb ik de verantwoording voor de groep en gaat het erom dat iedereen in zijn eigen tempo kan lopen en genieten van onderweg zijn door mij simpelweg te volgen. Ik ben dan bezig met het welzijn van de groep en met het volgen van de routebeschrijving of GPS.

Wanneer ik wandel met mijn lieve wandelvrienden, lopen we gemiddeld 20 kilometer of meer in hetzelfde tempo en gaat het voornamelijk om het sociale contact, het uitwisselen van verhalen en het plezier dat we met elkaar hebben. We weten inmiddels ook goed wat we aan elkaar hebben, na vele gezamenlijke kilometers. 

Als ik voor mezelf loop, dan loop ik graag alleen. Ik houd van de fysieke uitdaging (het aantal kilometers of hoogteverschil) maar ook een korte ochtendwandeling langs het Wantij vind ik fijn. Ik ervaar de natuur dan optimaal en er is ruimte voor bezinning en mindfulness. De 136 kilometer van de Walk of Wisdom loop ik daarom liever alleen, bovendien heb ik me tijdens het alleen wandelen nog nooit eenzaam gevoeld. 

Kapucijnenklooster

De deur zit dicht en het lijkt uitgestorven. Als ik aanbel gaat de deur na een tijdje toch open. Een vrolijke vrijwilliger heet mij welkom en neemt mij mee naar mijn kamer in het bijgebouw. Het is een sobere kamer, maar het bed is oké en de verwarming wordt snel warm zodat mijn kleren en schoenen kunnen drogen. Ze laat mij zien hoe ik via de tuin bij de eetzaal kom en schenkt een kopje koffie in. Hierna heb ik even de tijd voor een douche en maak mijn bed op.

Om zes uur gaan we aan tafel en ontmoet ik de twee andere mensen die hier ook overnachten. Een avond vol met bijzondere verhalen, een overheerlijke stamppot van pompoen met zoete aardappelen, rucola, prei, paprika, spekjes en rookworst. Salade en versgebakken brood met zelfgemaakte kruidenboter. Witte chocolademousse met aardbeien en een kopje koffie. Alleen al voor het eten en de gastvrijheid zou je hier langer willen blijven.

Het ontbijt lijkt meer op een Paasbrunch en op elke tafel staat een bosje vrolijke narcissen. De vrijwilliger die het ontbijt verzorgt is ook heel vriendelijk en na een onverwacht openhartig gesprek met een van de andere logees, die een steuntje in de rug wel kon gebruiken, en een bezoek aan de kerk van het klooster, ben ik weer een vogelringetje rijker en vertrek in de regen, met poncho en een glimlach richting de dijk. 

Het Duifhuis

Na de heuvels, bossen, heide en weilanden volgen er nu dijken en nog meer weilanden. Even denk ik een afslag gemist te hebben, maar ik blijk toch goed te lopen en vervolg mijn route langs de Maas richting Ravenstein. Hier steek ik gelijk de brug over naar Niftrik want de voetveer gaat nog niet en stop bij Hotel Hoogeerd in Wijchen voor de lunch en een vogelringetje. Ik ben de enige gast, maar blij hier gegeten te hebben want de volgende gelegenheid blijkt gesloten te zijn. De laatste loodjes van die dag brengen mij op de Kapelberg in Bergharen en de kruisweg van kunstenaar Jac Maris, die ik tegengesteld loop, waarna ik aanbel bij het Duifhuis voor de overnachting.

Wat een heerlijk huis en wat een warm welkom op slecht 150 meter van de route. In de verbouwde schuur met grote eettafel, openhaard en keuken, krijg ik een wijntje ingeschonken en eten we andijvie stamppot. Een heerlijke lichte kamer met groot bed en donzen dekbed zorgt ervoor dat ik snel in slaap val. Een uitstekend ontbijtje en een bedankje in het boekje van Vrienden op de Fiets, voordat ik mijn rugzak weer op mijn rug doe en mijn wandelschoenen aantrek.

Even later loop ik het natuurgebied 't Elzend in, dat achter het Duifhuis langs loopt. Vanaf het pad zie ik Riet nog even zwaaien, als ik een foto maak van het huis. Wat een fijne plek was dit en wat een lieve en interessante mensen. Ik zwaai terug als laatste groet en vervolg het pad waarna ik Bergharen weer verlaat. 

Waal in zicht

In Afferden lunch ik een klein stukje van de route af, bij landwinkel de Zandroos, een tip van Riet. Na een warme kop soep, broodje en hete thee ga ik de strijd met de elementen aan, op de dijk langs de Waal richting Winssen en Ewijk. Het waait inmiddels behoorlijk en het regent nog steeds lichtjes. Ik volg de struinroute en een stukje klompenpad wat eigenlijk neerkomt op glijden in plaats van lopen, maar ik geniet. De koeien vallen mij niet lastig en ik hun niet. Langs wielen of waaien, doorbraakgaten in de dijk die nu kleine poelen vormen met hier en daar nog een enkel dijkhuisje. Zelfs bij dit grijze weer ziet het er idyllisch uit.

In Winssen loop ik even het stadje in voor een kop verse muntthee voordat ik het laatste stukje naar Ewijk loop, aangezien ik daar pas aan het einde van de middag terecht kan. Op de dijk bij Winssen staat het tempeltje van Huub en Adelheid Kortekaas, de makers van het symbool van de Walk of Wisdom, met in de vloer de tekst: Ieder mens is een unieke zaaiing van Moeder Aarde. En zo is het maar net. Wandelen brengt mensen bij elkaar, verbroederd, ongeacht afkomst, religie of cultuur. We zijn allemaal wandelaars op het pad van onze eigen wijsheid.

De volgende dag loop ik in de stromende regen vrolijk fluitend de laatste 12 kilometer naar de Stevenskerk. De wilde paarden staan rustig met hun kont tegen de wind in als ik door de blubber met een wapperende poncho voorbij glij en moet lachen. De paarden hinniken terug. Na een fikse hagelbui ben ik door en door nat en soppen mijn sokken in mijn waterdichte schoenen die inmiddels niet meer waterdicht zijn. Ik voel me fit en kijk vol vertrouwen, met hernieuwde energie, hoopvol vooruit. Benieuwd wie of wat er verder op mijn pad zal komen. De vooruitzichten zijn positief. 

Onderaan de brug De Oversteek staat het water, als laatste hindernis, zelfs nog even tot boven mijn enkels maar het maakt nu niks meer uit. De Stevenskerk is in zicht en daarmee het eindpunt van deze pelgrimstocht. Als ik via de spoorbrug de Waal nogmaals oversteek naar het labyrint aan de Waalkade is het rondje rond en zijn mijn gedachten geordend. La boucle est bouclée, zoals ze dat zo mooi in het Frans zeggen. 

Het maakt niet uit welke weg je kiest, want uiteindelijk kom je toch daar waar je moet zijn. De omweg is interessanter dan de snelweg en de uitkomst belangrijker dan de aankomst.

Tot snel.