"Een pelgrimstraditie ontstaat niet uit het niets. Zij moet groeien." (Walk of Wisdom)

Eigentijdse pelgrimstocht

Soms is wandelen de enige weg om uit het labyrint van je gedachten te ontsnappen en de beste manier om de weg naar binnen te maken. In de stilte voor de storm barst mijn hoofd uit elkaar. Door de migraine, verdraag ik geen geluid, geen beeldscherm en geen licht meer. Ik kan niet meer helder denken, niet schrijven en niet lezen en het enige dat ik weet is dat als dit voorbij is en de storm is gaan liggen, ik moet gaan wandelen. Niet lopen zoals ik dat de afgelopen twee jaar heb gedaan, met vrienden. Maar lopen in stilte, voor mijzelf en met mijzelf. Lopen om de eenzaamheid en de saaiheid van de afgelopen coronaperiode te vergeten. Lopen om mijn tijdelijke baan, die mij volledig heeft afgestompt, eindelijk achter mij te laten. Lopen om het laatste stukje verdriet een plek te geven en bovenal lopen om mijn zelfvertrouwen en levenslust weer terug te krijgen nu de wereld weer open is. Elke stap die ik zet, elke kilometer, brengt mij dichter bij wie ik ben en wat ik nu nodig heb. Zal ik eindelijk de vruchten kunnen plukken van de lessen die ik de afgelopen maanden heb geleerd? 

Nieuwe maan

De dag voor vertrek staat in het teken van de nieuwe maan en ondanks dat ik slecht geslapen heb, is het een goed voorteken want ze symboliseert een nieuw begin en haar kracht zal mij de komende dagen op mijn pad blijven vergezellen. Na de pelgrimslauden in de Stevenskerk, valt het licht als een warme deken door de ramen naar binnen. Zonlicht verlicht mijn pad, en doet het laatste restje sneeuw, van de afgelopen dagen smelten. Wat onwennig begin ik aan de eerste kilometers. De rugzak op mijn rug weegt maar 7 kilogram inclusief water, maar mijn rug is dit niet meer gewend en ik heb vandaag gelijk een etappe van bijna 40 kilometer, een afstand die ik al een tijdje niet meer gelopen heb. 

Als ik de meeste pelgrims, die samen met mij gestart zijn, achter me gelaten heb, kom ik eindelijk tot rust. De golven op de Waalstranden geven het ritme aan en daarna gaan mijn benen als vanzelf. Een stukje nieuwe wildernis waar ik blij van word. Ik vind een veer op mijn pad en glimlach, kijk naar de ooievaars die een nest hebben gebouwd. Even later tref ik een bizon aan, waar ik toch een beetje ongemakkelijk omheen loop, als ik tegelijkertijd opschrik van een wilde hengst die mijn pad kruist. Hij is onrustig en als ik hem even later bij de rest van de kudde zie, valt mij op dat hij nog steeds onrustig is en de andere paarden lastig valt met zijn gedrag. De merries verblikken of verblozen niet, negeren hem en dat lijkt te werken. Onrust kan je alleen maar bestrijden met rust. Van wandelen word je rustig, hoe dan ook. Ik adem uit en loop verder, door het klaphek. 

Hart en ziel

Kleine sneeuwvlokjes vallen heel even als sterretjes neer, maar blijven niet liggen. Er is veel stormschade aan de bomen en het zijn vooral oude en dikke bomen die het niet gered hebben. De jongere bomen zijn buigzamer en gezonder waarschijnlijk. Veerkrachtiger. 'Je bent zo veerkrachtig als je krullen' zei mijn allerliefste vriendin laatst nog tegen mij. En ze heeft gelijk. Hoewel ik mijn hart al maanden geleden gelijmd heb met goudlijm merk ik dat er nog steeds veel verdriet zit. Door een simpel liedje, dat al dagen in mijn hoofd op de achtergrond speelt, weet ik ineens waarom. My heart has a hole and it's leaking my very soul...Mijn ziel is diep gekwetst, maar nu moet ik verder, hij is een gepasseerd station. Ik kan mijn ziel alleen maar helen met zelfliefde en compassie. Het gat kan ik alleen zelf opvullen, dat kan niemand anders voor mij doen. 

Via het Filosofendal kom ik aan bij de Duivelsberg, een gebied dat ik goed ken van de N70 en het Pieterpad. Het enige dat ik zeker weet, is dat ik niets weet, aldus Socrates. Ik wil geen aannames doen, niet gissen, geen verhalen in mijn hoofd halen die niet op waarheden berusten en geen fantasieën. Vragen naar het waarom levert niks op, het houdt je enkel vast in het verleden dat niet meer te veranderen is. De mens is expert over zichzelf en geeft prijs wat hij wil laten zien en antwoord op de vragen die hij wil beantwoorden. Een reden lost niet altijd iets op en dan kom je uit op: het is wat het is. Ik moet mijn ziel gewoon pamperen. 

Stilstaand water, stromend water

Na Kranenburg, waar ik mijn tweede vogelringetje aan mijn veter hang, ga ik het Reichswald in en hier volg ik de vertrouwde Jacobsweg markering, een knipoog naar Santiago, tot aan Freudenberg. Bosbaden over de grens in Duitsland. Er ligt nog een dun laagje sneeuw en ik haal diep adem, snuif de geuren van het bos op. Geniet van het uitzicht op de Mookerheide en voel de bescherming van de bomen. Vlak voor Milsbeek kom ik aan bij het Koningsven - De Diepen, een hoogveengebied waar vroeger turf werd ontgonnen. Tegenwoordig werkt men aan het herstel van dit 200 hectare grote moeras en is er een natuurontwikkelingsproject. Stilstaand water is voedselrijk en trekt watervogels aan. Ook zullen unieke plantensoorten weer een plek krijgen en zal Nederland weer een stukje mooier worden dankzij Natuurmonumenten.   

Na een herstellende nacht in een trekkershut, loop ik de volgende dag richting Malden en beklim na een paar vlakke kilometers de Sint Jansberg. Statige bomen en heldere bronbeekjes maken deze plek een beetje magisch. Het kraak heldere, frisse water stroomt voor een deel langs het pad en doet me even denken aan de oude irrigatiekanalen, de zogenaamde levada's op Madeira. Het geluid van kabbelend water en de geur van dennennaalden werkt rustgevend. De vogels zingen hun hoogste lentelied. Om de stagnerende gedachten op te heffen en de energie in mij weer te laten stromen zoals het water, moet ik weer doen wat ik het liefste doe en waar ik blij van word, maar ook vergeven. In de eerste plaats mijzelf en in de tweede plaats hem. Ik ga weer reizen begeleiden, maar dan wel minder ver, minder vaak en minder lang omdat een fijne relatie nog steeds bovenaan mijn verlanglijstje staat en ik ook van het geven van wandelcoachsessies erg blij word en mensen kan helpen.    

Roodborstje

Voor de tweede keer zie ik een roodborstje, dit keer vlak langs het spoor bij de Heumense Schans. Het blijft rustig zitten als ik op nog geen meter van hem vandaan blijf staan. Een roodborstje wordt geassocieerd met stormen maar ook met hoop, lente en wedergeboorte. Het staat ook symbool voor relaties en in het bijzonder de relatie met jezelf. Het laat mij zien dat ik door een proces ga van heling, evenwicht en genezing en zo voelt deze wandeling precies. Het leert me dat ik op de goede weg zit en dat ik moet blijven werken aan de relatie met mijzelf. De weg naar binnen is telkens weer verbinding zoeken met wat ik voel. Alles wat ik zoek en nodig heb is er al. Ik moet slechts vertrouwen hebben dat het goed komt en mijn hart open blijven stellen. Even verderop valt mijn oog op een gedichtje dat bij iemand voor de ramen hangt; 

Ik maak mij zichtbaar

Voor het menszijn

Voor de verbinding

Voor de herkenning

Voor de bekrachtiging

Voor de bewustwording

Voor de verandering 

Even later bel ik aan bij het huis in Malden, waar ik die nacht zal slapen en dromen van een nieuw begin...

Wordt vervolgd.