Kintsugi-blog

Dankbaarheid is misschien wel onze grootste deugd. Het helpt je door moeilijke en sombere tijden heen en legt de focus op alles wat er wél is en wél goed gaat in je leven. Door dankbaar te zijn voor wat je hebt, waardeer je het leven in al zijn eenvoud en complexiteit juist meer. Wanneer we iets ontvangen van een ander, dan gaat het niet zozeer om het cadeautje zelf maar om het feit dat het gegeven is vanuit een goed hart en iemand moeite voor je heeft gedaan. Niet voor niets leren we kleine kinderen om dankjewel te zeggen en cadeautjes niet achteloos uit te pakken en daarna in een hoek te leggen. 

Geef jij gelijk op als iets niet lukt of neem je deze leerervaring mee in een volgende poging? Laat jij je bij een beetje tegenwind al uit het veld slaan of zie je de wind juist als een uitdaging en een manier om tot grotere hoogte te stijgen?

De belangrijkste reis die we maken in ons leven is waarschijnlijk de reis naar binnen. Ontdekken en onderzoeken wie we in essentie zijn. Een van de meest gestelde coachvragen is dan ook: Wie ben ik? 

'Blijf vooral doen waar je goed in bent', kreeg ik te horen van iemand uit de groep na het begeleiden van een geweldige reis door Albanië en Noord-Macedonië. Een reis door een voor mij onbekend land en ondanks dat ik aan het werk was, heb ik ook zeker van het land en de bevolking genoten en natuurlijke van de mensen in mijn groep. Missie geslaagd als iedereen weer heelhuids thuis is en de hele groep kan terugkijken op een prachtige reis. Het begeleiden van groepsreizen gaat mij gemakkelijk af, net als het begeleiden van mensen tijdens mijn wandelcoachsessies in de Hollandse Biesbosch. Hoewel je zou denken dat dit twee totaal verschillende disciplines zijn, is dit slechts gedeeltelijk waar. 

Het huis ligt verborgen tussen de bomen. Binnen mag niet gefotografeerd worden. De stenen vloer is nog hetzelfde en ik herken het patroon van de tegels uit de zwart wit film. Wat eens een vruchtbare en vreugdevolle kraamkliniek was, werd tijdens het communistische regime van dictator Enver Hoxha een huis waar onschuldige mensen werden afgeluisterd, vervolgd, ondervraagd, gemarteld en tot de dood veroordeeld. De bladeren van de bomen ritselen, alsof stemmen die tot zwijgen zijn gebracht, zachtjes fluisteren over de gruwelen die ze hebben meegemaakt. Het huis met de bladeren is nu een indrukwekkend museum in Tirana waar onze reis door Albanië en Noord-Macedonië begint.

Het atelier is gevestigd in een gedeeltelijk open schuur aan de rand van Delft. Buiten staan hoge tafels klaar waar we al staand aan gaan werken. In een hoek liggen verschillen stukken speksteen uitgestald en mijn oog valt gelijk op een groene, min of meer ronde steen met een gat erin. Stenen hebben altijd al een bepaalde aantrekkingskracht op mij gehad en van over de hele wereld heb ik stenen meegenomen naar huis. Dit keer ga ik het stuk steen zelf bewerken en na de uitleg pak ik twee vijlen en begin ik aan mijn infinity project. De lerares noemt het inside out, omdat er geen begin en geen einde is en je dus continue van binnen naar buiten werkt en andersom. Mooie symboliek ook inside out, want door iets te doen wat je leuk vindt, geef je gelijk ook een stukje van jezelf bloot.