Het mooie van reizen zijn de herinneringen, de verhalen. Na een wandeling door de sfeervolle en kleurrijke wijk La Candelaria krijgt Bogotá gelijk een ander imago. De graffiti op de muren vertellen hun eigen verhaal, over het geweld en de strijd die hier gestreden is, maar ook die van een hoopvolle toekomst.
Het contrast tussen arm en rijk is hier nog steeds groot en de favela's op de heuvels laten de andere kant van de medaille zien. Ongeveer 45% van de bevolking leeft onder de armoedegrens en het aantal straat-, en zwerfkinderen wordt geschat op 40 miljoen.
Slingerend door het landschap zien we groene heuvels en tevreden grazende koeien. De rio Magdalena is de afgelopen dagen flink aangezwollen en we zullen haar blijven volgen tot aan de Caribische kust. De top van de Nevado del Huila rijst tot boven de 5000 meter en verbergt zich voor het oog in de wolken.
De wegen zijn slecht en we staan om de haverklap stil voor wegwerkzaamheden. Er wordt al jaren hard gewerkt om de infrastructuur te verbeteren. Waar we ook stoppen voor een koffie tinto of baños, de Colombianen zijn vriendelijk, gastvrij en bovenal trots op hun land.
Als we eindelijk aankomen in de Tatacoa woestijn, is het park gesloten. Beschut tussen twee bergketens kan de temperatuur hier oplopen tot 40⁰C en blijft het hier meestal droog. Wij hebben pech, want er is de afgelopen dagen uitzonderlijk veel regen gevallen en het park is onbegaanbaar. Het uitzicht blijft adembenemend mooi, prachtige cactussen tegen rode rotsformaties in dit bijzondere gebied van slechts 330km² met een unieke flora en fauna.
Na een nachtje in de posada en nog meer regen, ploeteren we met een tuktuk door de modder om alle koffers naar de bus te krijgen. De chauffeur heeft een bakje met water staan om onze schoenen een beetje schoon te krijgen voordat we de bus instappen en onze reis kunnen vervolgen naar de prachtige beelden van de precolombiaanse beschaving van San Augustín.
Wordt vervolgd.
Reactie plaatsen
Reacties