Er staat niet te veel wind en de temperatuur is prima. Ik strik mijn veters en loop over de steiger naar mijn fiets. Bij het station is het een drukte van belang. Bijna iedereen draagt hardloopschoenen en ik laat een bomvolle trein met hardlopers aan mij voorbij gaan. Ik heb nog genoeg tijd tot de start want ik start pas in de tweede wave. Als ik uitstap bij station Blaak loop ik gelijk de gezellige drukte in en hier in het hart van Rotterdam begint de 1/4 marathon voor mij.
We juichen als de eerste wave is gestart en ik voel de spanning om mij heen. Opzwepende muziek en vrolijkheid alom, iedereen wil gewoon beginnen. Er worden nog selfies gemaakt, benen gestrekt, jasjes uitgetrokken en horloges worden ingesteld om de tijd te meten, en dan klinkt ons startschot en maakt onze wave een golvende beweging voorwaarts, over de startstreep en verder richting het Kralingsebos. Het parcours volgt deels mijn oude hardlooprondje, toen ik nog in Rotterdam woonde, wanneer ik een engel in een roze tutu met roze vleugels op zijn ontblote bovenlijf inhaal bij de Kralingseplas, 'Please help me pay my English classes,' staat op het bord dat hij meedraagt en zowel publiek als hardlopers moeten hartelijk om hem lachen.
Europapa, klinkt het door de speakers even verderop en langs het parcours staat het vol met supporters, bezoekers en liefhebbers van de marathon. Applaus en muziek. Lee Towers zingt op hetzelfde moment op de Coolsingel voor de allerlaatste keer 'You'll never walk alone', als ook de marathon van start gaat en ik op ongeveer de helft zit. Ik draag een sticker met RIP Kelvin Kiptum, en sta stil bij de in februari verongelukte Keniaan en favoriet die nu niet aan de start van de marathon staat en wordt geëerd met één minuut stilte.
'Na 32 marathons loop ik nu met reuma voor reuma,' staat er op het t-shirt dat voor mij loopt en hoewel hij zichtbaar moeite heeft, rent hij nog wel. Ik moedig hem aan en krijg een glimlach terug. Hardlopen doe je voor jezelf maar zeker ook voor anderen. Ik loop al mijn hele leven hard en heb mensen zien vallen en weer opstaan, mensen die niet wilden opgeven en door gingen hoe zwaar het ook was, blinde mensen met begeleiders, mensen in een rolstoel of met een running blade, zwaarlijvige mensen en mensen met een beperking en het maakt niet uit hoe hard ze renden of hoe oud ze waren, van kinderen tot bejaarden, maar dat ze allemaal over de eindstreep kwamen.
Het vergt moed om je lichaam uit te dagen en je hebt wilskracht nodig om te blijven rennen. Om niet op te geven en door te gaan, ook als je eigenlijk niet meer kunt, nog even doorbijten, verstand op nul, je kan het, je bent er bijna, nog 500 meter en dan is de finish in zicht. De laatste meters en dan volgt de ontspanning, een blik op de klok, de medaille, het flesje AA drink en niet te vergeten de banaan. Done it!
Er komt een dag dat ook ik niet meer kan hardlopen, vandaag is niet die dag. Ik heb de 1/4 marathon gelopen in 55:38, helemaal niet slecht voor een vijftiger en blijf voorlopig nog wel even doorgaan, om fit te blijven en gewoon omdat ik het nog kan.
Dankjewel Rotterdam.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties