Na weken voorbereiden kom ik aan in Berlijn. De laatste week heb ik vooral veel rust gehouden, dat is bevorderlijker voor het resultaat dan meer kilometers maken. Door de spanning en het vroege opstaan heb ik hoofdpijn en mijn vriendin is verkouden. Op de tafel ligt alles wat we onderweg nodig hebben: repen, waterzak, petje, headlight, reflecterend vestje, (zonne)bril, warme jas, t-shirt met lange mouwen, regenponcho, papieren zakdoekjes, beker en bestek, Wandelwol, EHBO, extra sokken, powerbank, telefoon en wat kleingeld. Er zijn hulptroepen ingeschakeld die eten komen brengen onderweg bij 25, 46 en vlak voor de 70 kilometer. Bij 46 kilometer komt er ook een tas met warme en droge kleren mee zodat we kunnen wisselen indien nodig voordat we de nacht ingaan.
We zitten in de tweede startgroep en starten om 10:20 in Potsdam bij de Universiteit, een prachtig gebouw. De sfeer is goed, de zon schijnt en er is muziek. Zodra het aftellen begonnen is, valt de spanning weg, mijn hoofdpijn is zo goed als over en dan beginnen we gewoon te lopen. Jetzt geht's los. De eerste stappen van de 127.343 stappen die ik zal gaan zetten. Door de drukte is het in begin altijd even lastig om in je eigen tempo te wandelen maar al snel is er meer ruimte. Al bij 25 kilometer zie ik mensen met blaren zitten en voor hun wordt het echt een lijdensweg, want ik weet wat het is. De route is prachtig en totaal nieuw voor mij, we komen langs kleine haventjes, door het Babelsberg park met het slot, over de Glienicker Brücke ook wel de spionnenbrug genoemd richting Berlijn. We lopen veel langs water en onder de bomen. Vlak voor de 25 kilometer maakt de zon plaats voor wat regen en we trekken allemaal de poncho's aan. Rijst met kip en groenten en hete gemberthee wacht op ons als we worden verwelkomt door de eerste hulptroep bij het 25 kilometer punt. Vanwege de regen eten we in de auto, waar de tafel is gedekt.
De regen is grotendeels voorbij als we klaar zijn met eten en de rest van de tocht zullen we geen regen meer krijgen en kan de poncho weer uit. Als we bijna op de helft zijn, wisselen we van sokken en trekken warmere kleding aan voor de nacht en eten de pannenkoeken waar we zo naar uit hebben gekeken. Met de voeten gaat het goed, ik heb gelukkig geen last van mijn knie en we kunnen het tempo goed volhouden.
We lopen door nachtelijk Berlijn, langs de Zoo, onder de Brandenburger Tor door en langs het water. Vlakbij de Cube Berlin, een grote glazen kubus, staat het 50 kilometer bord. Omkeren is hetzelfde als doorgaan. Hierna valt de nacht snel in en wandelen we verder met verlichting en volgen de reflecterende linten die de route aangeven. We halen de 60 kilometer rond 23:00. Ik dacht dat ik het vanaf hier moeilijk zou krijgen maar ik loop steeds makkelijker, mijn hoofd is leeg, ik luister naar de vogels in het bos, denk nergens meer aan, de stemmen verstillen, mensen keren meer in zichzelf en iedereen loopt gestaag verder, op naar de 70 kilometer. Bij het Olympisch Stadion staat de laatste hulptroep met eten, maar we krijgen bijna geen hap meer naar binnen. Uit beleefdheid en medelijden voor die lieve mensen die hier om 01:00 op ons staan te wachten probeer ik toch wat te eten, we moeten ook nog 33 kilometer maar mijn maag denkt daar anders over en het lukt mij niet om alles op te eten.
De maan is prachtig, mijn benen gaan automatisch verder en ik heb geen last van de vermoeidheid, hoef niet te vechten tegen de slaap en ik kom vrij gemakkelijk aan bij de laatste verzorgingspost op 82 kilometer. Ik heb alleen nog behoefte aan zout, gelukkig hebben ze overal zoute sticks, en na nog een laatste dixi experience gaan we weer verder. Vanaf hier is er niks meer tot aan de finish. De laatste 18 kilometer en daarin zit het venijn. Tot aan de laatste verzorgingspost heb ik mijn app die de kilometers bijhoudt op stil staan en heb ik er niet naar gekeken. Het wordt langzaamaan weer licht als we door het laatste stuk bos lopen maar het bord van 90 kilometer lijkt maar niet te komen en dan heb ik volgens de app al 94 kilometer gelopen. Uiteindelijk dan toch het bord maar dan moet je dus nog 10 kilometer en niet 6 kilometer. Het maakt niet uit welke afstand je loopt maar de laatste 5 kilometer zijn altijd het ergste. Ik voel dat ik blaren krijg, mijn vriendin moet een paar keer stoppen en ik weet dat als ik ook stop ik niet meer verder kom want hoe sneller ik nu doorloop hoe eerder ik er ben en toch lijkt er geen eind aan te komen als we langs het Sanssouci park lopen en ik eindelijk na 21 uur en 50 minuten de finish bereik en mijn medaille in ontvangst mag nemen. Wir haben es geschafft.
Het moment van stoppen is nooit gekomen en ik heb het zwaarder gehad op eerdere wandelingen door de bergen met een rugzak van 15 kilo en voeten vol met blaren. Je lichaam kan meer dan je denkt en ik verbaas me over het herstellend vermogen ervan. Ik heb even last gehad van stijve spieren toen we de auto uitstapten en thuis waren, maar na een paar uur slaap stond ik zonder spierpijn weer op. De blaren vielen mee na een voetenbadje en wat verzorging. We hebben heel constant gelopen met een gemiddelde van 5,6 km/u en de 100 kilometer ruim binnen de 24 uur volbracht. Sommigen hebben er 28 uur over gedaan en mochten toch doorlopen maar tempo is wel een dingetje. De afstand wordt niet korter maar je doet er wel minder lang over en dat maakt het verschil. Wij hebben ook overal korte pauzes genomen.
Elke 100 kilometer is een unieke ervaring, want over deze afstand zal het telkens anders gaan. Je weet dus nooit of je het zal gaan halen. Wij hebben mazzel gehad met het weer want op een uur na is het droog gebleven en de temperatuur was aangenaam warm overdag en wat koeler in de nacht maar dat was juist prettig om wakker te blijven. Ik heb tijdens de trainingen niet meer dan 40 kilometer gelopen en totaal ongeveer 600 kilometer. Ik had überhaupt nog nooit meer dan 55 kilometer achter elkaar gelopen en ik weet nu dat het aankomt op ervaring, voldoende training, vertrouwen en luisteren naar je lichaam.
Het lijkt altijd onmogelijk, totdat je het gedaan hebt.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties