Ik loop op hakken door het zand. Niet echt ideaal, maar het weer is onverwacht beter dan voorspeld. De temperatuur is zeer aangenaam, er staat weinig wind en de zon laat zich regelmatig zien en dus gaan we toch het bos in voor een korte herfstwandeling, langer lukt ook niet op deze schoenen.
De bomen hebben nog veel blad voor de tijd van het jaar, waardoor de herfstkleuren prachtig in elkaar overlopen. Verrot hout en boomstronken liggen her en der verspreidt waarop paddenstoelen in alle soorten, maten en kleuren een lust voor het oog zijn. Aardse geuren verspreiden zich door de lucht. Een mix van uitgebloeide heide, vochtige bladeren en mos. Overal sporen van wilde zwijnen die 's nachts in de aarde hebben lopen wroeten op zoek naar eikels, kastanjes, slakken, wormen en ander lekkers om zich vol mee te vreten, voordat de winter in aantocht is. De wilde zwijnen zijn schuchter en je moet een beetje geluk hebben om ze te zien. Kom je ze tegen en zijn ze niet zo blij met je dan heeft wegrennen geen zin, zeker niet op hakken en kan je beter in een boom klimmen of je ergens achter verstoppen. Wat mij betreft wordt het dus het laatste.
We lopen verder langs de heide over een zandpad en stoppen bij de waarschuwingsborden, voordat we het gebied van de wolf betreden. Er is een reële kans dat je ze hier tegenkomt. Afstand houden is het advies, niet voeren en op de paden blijven. De wolf jaagt op reeën, edelherten, moeflons en wilde zwijnen, die we overigens geen van allen tegenkomen. Als er plots iets beweegt en tevoorschijn komt houden we stil, een tiener in een blauwe jas loopt het pad voor ons op en we halen opgelucht adem. Ik moet denken aan het liedje de dodenrit van Drs. P.
Onderweg staan er verschillende mensen met een telelens en de hoop toch nog een wolf of een wild zwijn te zien neemt toe. Maar net als we in de buurt komen klappen ze hun statief in en vertrekken. De boerderij voor de lunch komt in zicht, als we nog een telelens spotten. Hoopvol vragen we wat hij gezien heeft en er blijkt een klapekster in de boom te zitten. En inderdaad, in de top van een boom, midden in een vrijwel open veld zit een vogeltje op de uitkijk. Hij is ongeveer zo groot als een merel en heeft een zwarte band voor de ogen, net als Zorro. De klapeksters slaan Nederland tegenwoordig over als broedgebied maar ze overwinteren hier nog wel en ze zijn dus vrij zeldzaam. De naam doet vermoeden dat het om een ekster gaat maar dit is niet het geval, ze vallen onder de klauwieren familie. Weer wat geleerd.
Hoog in de boom turen ze het open veld af op zoek naar een prooi zoals een muisje, mestkever, kikker of hagedis die ze met het haakje aan hun snavel vangen en indien ze nog geen trek hebben levend spietsen aan stekels van bijvoorbeeld de meidoorn of op prikkeldraad, als voorraadje voor later. Ze bidden voor het eten, net als de torenvalk en kunnen hun prooi ook lopend achterna jagen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van een klapekster had gehoord maar dat het dus een meedogenloos roofvogeltje is die zijn ware aard goed weet te verbergen onder een bijzonder verendek en prachtige zang.
Dezelfde klapekster zat op de terugweg nog steeds in dezelfde boom en is daar hoogstwaarschijnlijk morgen ook nog te vinden. Omdat ze trouw zijn aan hun slaapplek is de kans groot dat als je er eenmaal één gespot hebt hij de komende tijd daar ook nog te zien zal zijn. Het is dus soms gemakkelijker om een zeldzame klapekster te spotten dan een wild zwijn of een wolf op de Veluwe.
Wandelen door de natuur leert je niet alleen alert te zijn op wat zich op dat moment aandient, het prikkelt tevens je nieuwsgierigheid. Wat zie je? Wat hoor je? Welke sporen volg je? Het leert je hoe bijzonder de natuur is, de oneindige cyclus van leven en dood en de herfst laat je dit op velerlei manieren zien.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties