"Geniet van de kleine dingen, want eens zul je terugkijken en beseffen dat dit de grote dingen waren." (Robert Brault)

Nostalgie. Ze kijkt verrukt naar alle kerstversiering, die ze vroeger in huis had, maar waar ze nu geen plek meer voor heeft. 'Ik had altijd twee kerstbomen, één in de tuin en de ander binnen en woonde in een heel groot huis met vier kinderen. Nu ben ik alleen, mijn man is overleden, en zit ik op een kamertje van vier bij vier. Ik kan niks meer kwijt.'

We stoppen even voor koffie en iets te eten. 'Doe maar een stukje appeltaart, ik heb toch weinig trek.' De warme chocolademelk laat ze uiteindelijk staan.' Ik verslik me telkens.'

We lopen nog een tweede rondje en behendig manoeuvreer ik de rolstoel langs prachtig versierde kerstbomen en miniatuur kerstdorpjes. Ze kijkt haar ogen uit en geniet. 'Prachtig allemaal, maar ik heb er geen plek meer voor.'

Als we iets van ouderen kunnen leren dan is het wel waarderen wat we hebben. Want hoe ouder je wordt, hoe meer je moet missen. Als je lichaam of geest je in de steek laat, word je wereld elke dag kleiner. Lopen, eten of praten is geen vanzelfsprekendheid meer. Genieten van een warme chocolademelk met slagroom, de kerstboom optuigen of een winterse wandeling in het bos, we doen het meestal zonder erbij stil te staan, totdat we het niet meer kunnen.

Het grappige van herinneringen is dat iedereen zich verschillende dingen herinnert van dezelfde ervaring, het ligt er maar net aan waar jouw aandacht naartoe ging. Als ik terug denk aan de vakanties en de tweedaagse autorit naar het voormalig Joegoslavië dan denk ik aan onze Opel, snik heet (geen airco), en dan zaten we met een handdoek over de achterbank, omdat het skai kokend heet werd en je anders vastplakte. Het zuchtje wind dat binnen kwam via de kleine klapraampjes achterin, waar mijn vinger meer dan eens tussen zat. Snert en koude gehaktballen tijdens de stop, smurfen bij de benzinepomp, poffertjes op de BBQ en hét beste boek voor de weg. 

Kussens in de auto zodat we konden slapen, lange benen, ruzie met mijn broer, zijn we er al? (en dan waren we nog niet eens de Nederlandse grens over). Slapen in de caravan op een parkeerplaats onderweg. Wie leegt de potti potti? (Papa). Geultjes graven rond de tent in de regen, een gehaakte bikini met bloemen die zo zwaar werd als je ermee ging zwemmen dat hij daarna afzakte.

'Ik kon niet meer thuis wonen. Ik heb een delirium gehad, dat was heel eng en het duurde heel lang voor ze me eruit kregen. Nu zit ik op een kamertje van vier bij vier en kan niks meer kwijt.'

Op de afgesproken tijd verzamelen we weer bij de ingang van het tuincentrum voor de bus terug. Ik breng haar bij aankomst naar haar kamer en help haar van de rolstoel in de stoel voor de TV. 'Zie je, ik heb nergens plek meer voor, alles staat al vol.' Ik kijk om me heen en zie de spulletjes en foto's die ze mee heeft kunnen nemen. Herinneringen aan een leven in een groot huis met twee kerstbomen en vier kinderen.' 

'Bedankt voor de fijne dag, het was heel gezellig en dank voor je hulp.' 'U ook bedankt en graag gedaan.'

Het is koud buiten. Met een glimlach loop ik terug naar de boot waar het warm is. Herinneringen zijn misschien wel ons kostbaarste bezit. Ouderen met alzheimer of dementie raken niet alleen hun vertrouwde omgeving en spulletjes kwijt maar langzaamaan ook al hun herinneringen. Ik weet dat ze vandaag genoten heeft ook al is ze morgen misschien alles alweer vergeten. Op de boot maak ik een beker warme chocolademelk met marshmallows en zet Fleetwood Mac op. Nostalgie. De kerstlichtjes branden op het dek als ik uitkijk over het water. Een meerkoet zwemt voorbij. Ik voel me bevoorrecht hier te wonen en ik weet, ooit kijk ik erop terug maar ik besef nu al dat deze kleine dingen eigenlijk reusachtig zijn. 

Tot snel.