Kintsugi-blog

"Wie ben ik zonder mijn werk? Ik had een verantwoordelijke baan en een leidinggevende functie en na de overname en de reorganisatie stond ik op straat. Op een feestje vroeg iemand die ik lang niet gezien had - wat doe jij tegenwoordig? Ik wist niet wat ik moest zeggen, voelde schaamte vanwege mijn werkloosheid."

Heb jij vaak de bevestiging van anderen nodig? Word je onzeker als positieve reacties uitblijven? Krijg je meer zelfvertrouwen van complimenten en ga je hier naar lopen vissen? Voel je je rot en onbelangrijk als mensen niet gelijk reageren op jouw berichtjes? Maak je je altijd druk om wat anderen van je vinden of zullen zeggen? Ga je mensen pleasen om op die manier goedkeuring te ontvangen en erbij te horen? Voel je je onzeker om voor jouw mening uit te komen? Kan je moeilijk met kritiek omgaan en vat je dat altijd persoonlijk op? Zet je je eigen gevoelens opzij om rekening te houden met de gevoelens van anderen? Verwacht je van mensen dat ze even attent zijn als jij en zo niet ben je dan teleurgesteld? 

Ze zit in een rolstoel. Haar door artrose getekende handen proberen in het stressballetje te knijpen. Zojuist hebben we meegedaan aan de Spierdaagse en ze krijgt  een stressbal, een roos en een medaille als beloning. Ik krijg ook een roos van de organisatie voor de hulp. Ze kijkt met een glimlach naar het balletje en doet haar best harder te knijpen. "Weet je wat ik nu het meeste mis? De korfbal. Ik heb jarenlang gekorfbald in het eerste team. We deden alles samen. Trainen natuurlijk, maar ook als er iemand ging trouwen of een kind kreeg, we waren er altijd voor elkaar. Die saamhorigheid die mis ik, en het korfballen natuurlijk." Ze doet nog een poging om het balletje in te knijpen, maar het lukt niet. "Die artrose hé, ik heb geen kracht meer in mijn handen." Even later breng ik haar weer terug naar haar kamer en geef haar de roos die ik voor haar heb vastgehouden en de mijne erbij. "En jij dan, vraagt ze?" "Ik geef hem aan u, als dank voor de fijne dag." "Dankjewel", zegt ze met een glimlach en knijpt even in mijn hand. 

Transformatie

In de voetsporen van de Griffioen

"Ik wil alleen maar rust en van die stress af. Ik zit continue in mijn hoofd en ben gewoon zo moe." Mijn coachee heeft moeite om uit haar hoofd te komen en ze wil  graag meer voelen, beter haar grenzen aangeven en weer in verbinding staan met haar lichaam. We lopen over het grasveld, richting het bos en ik vraag haar om haar schoenen uit te doen, verder te lopen op blote voeten en heel bewust drie passen in te ademen en vier passen uit te ademen. Ik doe ook mijn schoenen uit en zo lopen we een tijdje zwijgzaam en geconcentreerd verder.