Kintsugi-blog

Het duurt altijd even voordat ik een stad begrijp. Ik moet haar eerst zien, beleven en voelen. De Hongaren komen in eerste instantie een beetje afstandelijk en afwachtend over maar later begrijp ik dat ze uit respect wat afhoudend zijn, terwijl ik zelf juist contact zoek. Wanneer ik tijdens de EK wedstrijd Nederland - Frankrijk naast een Hongaar voor het grote buitenscherm zit, doet hij echter enthousiast met mij mee en roept Hoep Holland Hoep en is net als ik teleurgesteld als het doelpunt van Xavi wordt afgekeurd. Voetbal en Hongaars bier verbroederen.

Ik ben van nature een slaapkop. Als kind vond ik het al nooit erg om naar bed te gaan en nog steeds verwonder ik mij, na een lange wandeling of een wedstrijd hardlopen, over het herstellend vermogen van je lichaam tijdens slaap. Ook voor je geest is slaap belangrijk om alle indrukken, ervaringen en emoties van de dag te verwerken. Ik kan ook overal slapen; in slaapzalen (met oordoppen), tijdens lange vluchten, opgevouwen in bussen, staand in treinen of deinend op een boot en ben hier op mijn vele reizen altijd dankbaar voor geweest. Om op mijn best te functioneren heb ik acht tot tien uur slaap per nacht nodig én regelmaat. Jetlag is mijn grote vijand en slapen op een andere tijd dan mijn lichaam gewend is resulteert in slapeloze nachten en ik heb dan ook echt één dag per uur tijdsverschil nodig om hieraan te wennen. 

De wereld draait maar door en iedereen rent maar door op de automatische piloot. Tijd om even stil te staan hebben we haast niet. We hopen geluk te vinden door grote dingen in ons leven na te streven: een prachtig huis, een nieuwe auto, een kind of een promotie terwijl we instant klein geluk daardoor vaak over het hoofd zien.

"Werk jij bij de HEMA?" Ze zegt het op een neerbuigende manier. Ze kent mij verder niet en weet niet waarom ik bewust deze keuze heb gemaakt en dat ik ernaast als wandelcoach werkzaam ben en ook nog vrijwilligerswerk doe. Als ik een Franse klant in haar eigen taal vloeiend te woord sta, krijg ik de volgende reactie, in het Frans uiteraard: "Waarom werk je hier, je spreekt zo goed Frans, waarom ga je niet les geven?" Als reisbegeleidster heb ik vaak moeten aanhoren dat ik betaald op vakantie ging en vroeg men wanneer ik een échte baan ging zoeken. Wie mijn boek "Weer Weg" heeft gelezen weet dat het een vak apart is en dat er meer bij komt kijken dan vakantie vieren. Het zijn maar een paar voorbeelden, maar ze zeggen alles: wat je doet is minderwaardig en je kan toch beter.

Inmiddels ben ik er, na velen omwegen, achter gekomen dat de kortste weg dwars door de pijn heen is. En net als iedereen probeerde ik vooral die route te vermijden door de pijn te negeren, te onderdrukken, te bagatelliseren of er met een grote boog omheen te gaan. Het probleem echter is dat pijn zich niet laat wegstoppen. Pijn kan je alleen maar doorvoelen, je moet er dus doorheen en niet omheen, maar hoe doe je dat? 

Burnout? Gezondheidsproblemen? Relatiecrisis? Rouwverwerking? Werkloos? Overspannen? Slapeloze nachten? Het is goed om te weten dat je niet de enige bent. De een worstelt met relaties, de ander probeert het hoofd boven water te houden op het werk en een ander maakt zich zorgen om zijn of haar gezondheid of dat van een naast familielid. We hebben allemaal terugkerende thema's die om onze aandacht vragen. Problemen, zorgen, onverwerkt trauma, verlies en verdriet. Je bent zeker niet uniek hierin en deze gedeelde menselijkheid is een geruststellende gedachte: ook andere mensen hebben pijn en ervaren onvolkomenheden in hun leven. De meest intense boeken en liedjes zijn vaak geschreven in tijden van persoonlijk lijden.